Nieuws

Uit het dossier blijkt dat omwonenden van het pand [adres] te Oosterhout, de woning van verdachte, bij de woningstichting Thuisvester hebben geklaagd over een brommend geluid vanuit genoemde woning, waarbij men dacht aan een afzuigsysteem. Verbalisant [naam verbalisant] bevond zich op 6 oktober 2010 in de voortuin bij voornoemde woning van verdachte, opende het klepje van de brievenbus in de voordeur van de woning en hoorde het geluid van ventilatoren. Tevens rook hij de geur van hennep.

Het hof stelt voorop dat de strafvorderlijke wetgeving geen uitputtende regeling van te hanteren opsporingsmiddelen of -methodes behelst. Indien in een geval gebruik is gemaakt van niet in de wet opgenomen opsporingsmiddelen of -methodes maar daarbij geen sprake is van een inbreuk op één van de grondrechten van de verdachte, of deze inbreuk slechts beperkt van aard en/of omvang is geweest, biedt artikel 2 Politiewet (oud) in samenhang met artikel 141 van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv) en artikel 142 Sv een afdoende wettelijke basis. Het hof acht het naar aanleiding van de melding betreden van de voortuin en het openen van het klepje van de brievenbus in de voordeur van de woning, een inbreuk van beperkte aard en omvang. Dientengevolge acht het hof het genoemde handelen van de verbalisant geen vormverzuim in de zin van artikel 359a Sv.

Ten overvloede overweegt het hof nog dat ingeval al met de raadsman zou moeten worden aangenomen dat door het betreden van het erf van verdachte en het openen van het klepje van de brievenbus zonder dat redelijkerwijs vermoed kon worden dat een overtreding van de Opiumwet werd gepleegd, sprake is van een vormverzuim in de zin van artikel 359a van het Sv, dit naar het oordeel van het hof niet kan leiden tot bewijsuitsluiting nu naar het oordeel van het hof bewijsuitsluiting als op grond van artikel 359a Sv voorzien rechtsgevolg uitsluitend aan de orde kan komen indien – onder andere – door de onrechtmatige bewijsgaring een belangrijk (strafvorderlijk) voorschrift of rechtsbeginsel in aanzienlijke mate is geschonden.

Het hof acht dat, zoals reeds gesteld, in de onderhavige situatie, niet het geval. Daarbij stelt het hof dat de melding van de waarnemingen van een brommend geluid uit de woning van verdachte en het geluid van ventilatoren en de geur van hennep, zoals door de verbalisant waargenomen, voldoende worden geacht voor het doen ontstaan van een redelijk vermoeden van schuld op grond waarvan de latere machtiging tot binnentreden ter opsporing van een strafbaar feit in de zin van de Opiumwet is verleend.

Ten slotte is het hof niet gebleken van objectieve gegevens waaruit blijkt dat het door de raadsman gestelde vormverzuim zozeer bij herhaling voorkomt dat een structureel karakter daarvan vaststaat, zodat op die grond kan worden toegekomen aan bewijsuitsluiting. Gelet op het vorenstaande moet het verweer van de raadsman tot bewijsuitsluiting op dit punt reeds hierom worden verworpen, zodat het voor het overige geen bespreking behoeft.